چشمانش را بسته ارام چانه ظریفش میلرزد..

تنها قطره اشکی از کویر چشمانش سرازیر است..

در سکوت خودش ،در ذهن ساکتش با خود سخن میگوید...

کس چه داند که از چه چنین مهجورم...

آه اگر آن روز بی هوا در کوچه های زندگی نمیگشتم،امروز این چنین بال و پر بسته نبودم..

باز هم بارقه ای..بازهم شراره ای...باز هم امید غوغا میکند..

عجیب امیدوار است..در اوج ناراحتی و سکوت..در اوج سیاهی و غم..باز هم زنده به امید است..بازهم امیدوار است بازهم چشمان تیره اش،روشنی را میبیند..

و این منم..

این منم دختری لبالب از غم در هاله ای از امید و ایمان..

من به خود ایمان دارم..و به خدا...و به معجزه هایی بی پایان..من معجزه را دیده ام...

این منم..

این منم لبالب از عشق و لبریز از محبت..

این منم که هیچگاه فرقی ندیدم در ظاهر و این منم بازهم امیدوار..

این منم که شکست را شکست میدهم..

این منم..

بنگر..بنگر که من هرچقدر هم زانو به زمین گذارم،بازهم پیروزم..

از خودم شرمگین بودم..از خودم..

از اینکه عشقت مرا هم ساخت هم سوزاند..

این منم..باز هم اینجا هستم..

بازهم..

دوستت دارم زیباترین شعر من است...

زندگی درک همین امروز است

زندگی فهم نفهمیدن هاست..

ظرف امروز لبریز از حضور توست

آن خنده ای که امروز دریغش کردیم

شاید آخرین فرصت همراهی ماست....

بخند..بخند امروز هم زیباست..شاد باش..شاد و سرمست از زنده بودن،امشب ستاره بازیش زیباست..

زندگی کن شیرین یار من..

دریا پر از موجش زیباست..همین موجهای سهمگین است که ساحلت را به صدف زینت میدهد...

شاد باش..در پس هر موجش، خنده ی کودکانه ای جاریست...

زندگی کن..

زندگی هرچه که باشد زیباست...